بو میکشم تو رو از شال قرمزم

یادم است وقتی آن روز پاییزی شال گردنی که بافته بودی را دور گردنم می‌پیچیدی، دلم می‌خواست هوا همیشه سرد بماند. وقتی گفتم «حالا چی شد که برام شال بافتی» با آن صدای زیبایت، قشنگ ترین جواب دنیا را دادی. گفتی « من دلم واسه عشق تو کوچیکه، نمیتونم توی دلم نگهش دارم. از زیر و بم رفتارم پیداست. از توی چشمام می‌زنه بیرون، از روی پیرهنم دیده میشه، از لای دفترم می‌افته، توی لرزش صدام شنیده میشه. دیگه نمی‌تونستم نگهش دارم. برای همین نشستم و ذره ذره ی عشقتو لای این نخ ها گره زدم به بند کشیدم. ذره‌ذره ی عشقتو لای این گره ها پنهان کردم. حالا دیگر خیالم‌راحته...» یادش به خیر.

حالا تا هوا کمی خنک می‌شود سریع به تو‌پناه می‌برم. شال گردنت را از توی کمد در می‌آورم و تا آخرین روزهای سرما از خودم جدایش نمی‌کنم. شال گردنت را دور گردنم می‌پیچم. انگار هر گرهش یک بوسه ی توست بر گردنم. خودم را در شال گردنت می‌پیچم. روی دهانم را با آن می‌پوشم که ببوسمش. گاهی خیلی محکم به گردنم می‌پیچمش. هر چه باشد شال گردنت خفه ام کند بهتر از این است که بغض خفه ام کند. 

شالت بی تو نمی‌تواند گرمم کند. تو چرا انقدر دوری از من؟

پی نوشت یک: عنوان بخشی از آهنگی از روزبه بمانی است. عنوان‌پست قبل هم بخشی از آهنگی از‌مهدی یراحی بود.

پی نوشت دو:‌پست های بافتنی پشت سر هم! کجایش را دیده اید؟ هنوز ادامه دارد! 

تمام من

هرگز نگفتم با تمام دنیا عوضت نمی‌کنم. آخر تمام این دنیا مگر چه تحفه‌ای ست؟

اصلاً این جمله قبیح است. یک جور چانه زنی بر سر قیمت است. با دنیا عوضت نمی‌کنم یعنی با چیز دیگری شاید.

اصلا حرفِ عوض کردنِ تو، با هرچه که‌باشد، احمقانه ست.

مجاز محض ۵ - روز از نو

یک بار که بعد از چند روز قهر بالاخره نصفه و نیمه داشتی آشتی می‌کردی، اوایل چت حس و حال خاصی داشتم. انگار که تازه با هم آشنا شده باشیم. کلمات را با دقت انتخاب می‌کردم. مواظب بودم حد صمیمیتم را نگه دارم. انگار که تازه بخواهی مرا بشناسی و از رفتارم  قضاوت کنی با من بمانی یا نه. انگار که تازه بخواهم دلت را ببرم! استرس داشتم و می‌ترسیدم حرفی بزنم به تو بر بخورد. اما حس خوبی بود.

بعد از آن تصمیم گرفتم فرق صمیمی شدن با تکراری شدن را درک کنم. بعد از آن هر روز من پسر ۱۷ ساله ای می‌شدم که برای دل بردن از دلبرش خودش را به آب و آتش می‌زند.

می‌گویند عشق اول شیرین ترین عشق است. بعد از آن تو هر روز عشق اول من می‌شدی!

#عاشقانه‌های‌مجازی ۵

پی‌نوشت ۱: توبه‌ی گرگ مرگ است! باز هم از این یادداشت ها گذاشتم!

پی نوشت ۲: شاید آن پسر ۱۷ ساله این باشد(!):

مجاز محض ۴ - حریص

شب هایی که زودتر از من می‌خوابی انگار به تو حریص تر می‌شوم! هی گوشی را بر می‌دارم تا پیام بدهم اما تا صفحه‌ی چت را باز می‌کنم و شب به خیرت را می‌بینم یادم می‌آید خوابی؛ مثل روز اول ماه رمضان که هی می‌روم سمت بطری آب و هی یادم می‌آید که روزه ام.

بله. باید گاهی روزه ات بگیرم تا قدر تو را بدانم؛ تا حال آنهایی که تو را ندارند را بدانم. چاره ای نیست. بی حال و دمق منتظر فردا صبح می‌مانم تا روزه ی شبانه ام را با تو افطار کنم.

شاید هم خوابیدم. خواب روزه دار هم عبادت است...

مصطفی موسوی

#عاشقانه‌های‌مجازی ۴

و قسمت آخر! کاش اینجا منتشرشان نمی‌کردم.

مجاز محض ۲ - اشتباهِ درست

یادت می‌آید؟ یک بار وسط دعوا دستت اشتباهی خورد و یک استیکر خیلی خنده دار فرستادی! با دیدن آن انگار همه ی عصبانیتم از تو فروکش کرد و یک لحظه دیدم اصلا از تو ناراحت نیستم! تو هم نتوانستی جلوی خنده ات را بگیری و یک دفعه بزرگترین دعوایمان تبدیل به بگو بخند شد و آن شب یکی از بهترین شب هایمان بود. یادم نمی‌آید بعد از آن دعوایمان شده یاشد و بیشتر از ۱۰ دقیقه از هم دلخور باشیم! انگار بی آن که قرار یگذاریم وسط بحث هرکدام یک استیکر خنده دار، نه به گوشی هم، که یکراست به قلب هم می‌فرستیم! بعضی اشتباه ها چقدر خوبند!

#عاشقانه‌های‌مجازی ۲

مجازمحض ۱ - اشارات نظر

از میان نظر بازی‌ها و اشاره‌های پنهان عاشقانه‌ای که از  سعدی و حافظ گرفته تا همین هوشنگ ابتهاج معاصر تعریفش کرده‌اند من نظر بازی های مجازی را دوست می‌دارم. وقتی که در شبکه‌ای، یا گروهی هردویمان هستیم، هردو آشناهای خودمان و آشناهای مشترکی داریم اما هیچ کدام نمی‌دانند ما با همیم. نمی‌دانند پنهان از چشمشان چه سر و سری داریم. بی آن که کسی بداند همه کس همیم. دیگران هیچ وقت نخواهند فهمید در جملات کوتاهی که در مقابلشان خطاب به هم می‌نویسیم و ظاهرا مانند همه، با هم حرف می‌زنیم چه عشقی نهفته است.

این که بعد از گذاشتن هر پستی یا مطلبی هم‌دیگر را جداگانه خبر کنیم را دوست دارم.این که بگوییم می‌خواهم این نظر را بگذارم ایرادی ندارد؟ یا کدام یک از این عکس ها را بهتر است بگذارم؟ این هم فکری پنهانی، این اتاق خصوصی پنهانی را دوست دارم. استرس این که در عموم از آنچه از هم می‌دانیم چیزی از دهانمان بپرد و دیگران بهمان شک کنند را دوست دارم.

این فضای مجازی که یک عده آدم از ناکجا آبادِ جهان در هم می‌لولند و با هم زندگی می‌کنند خود به خود مرموز است.  من این مرموز بودنمان در این فضای مرموز را دوست دارم.

#عاشقانه‌های‌مجازی ۱

پی نوشت: یک سری یادداشت کوتاه دارم با موضوع عاشقانه‌های مجازی. نمی‌دانم خوب شده‌اند یا نه؟ یا کلاً موضوع درستی برای انتشار است یا نه؟ به هرحال  قبلا بعضی‌هایشان را در کانال منتشر کرده‌ام. اینجا با پیش عنوان «مجاز محض» می‌گذارمشان.

کروکی ام هنوز میگریست

دیشب رفتم و از خیابانی که در آن رهایم کرده بودی گذشتم. اینبار، مقتول به صحنه ی جرم برگشته بود...

خواب های رنگی

دلم می‌خواهد چرخ فلک چند روزی دست از سرمان بردارد که کمی نفس بکشیم. مثلا با هم برویم مسجد نصیر الملک شیراز. تو چادر رنگی سر کنی و بنشینی کنار یکی از ستونهای شبستان و در حالی که صورتت رنگ در رنگ شده برایم آهنگ «باز باران» را بخوانی و من سر بر روی زانوی تو مقرنس‌ها را نگاه کنم و آهسته خوابم ببرد. مثل الان که خوابم برده بود و داشتم همین ها را توی خواب می‌دیدم...

آهنگ باز باران از گروه پالت

مسجد نصیرالملک

مشق عشق

چشمات مث «دوات»ه. مژه هات مث لیقه ست. و من هنوز تو این فکرم که چطوری با اون مرکب عسلی خوش‌رنگ روزگارمُ سیاه نوشتی.

چشمات «دوات»ه. چشمات «دوا»مه. دوای دردامه. اما اگه، اگه مهربون باشی. مهربونا! نه مثل حالا که با جوهر چشمات نمک به زخمم می‌پاشی. نه مثل حالا که جوهرنمک به زخمم می‌پاشی.

قربان

تا آمدم قربانت شوم، یک گوسفند از راه رسید و جای مرا گرفت!

عیدتان مبارک :)