که ترس هم دارد

‏خدا در تفسیر جهنم میگه:

فَاتَّقُوا النَّارَ الَّتِی وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ

بترسید از آتشی که هیزم آن مردم و سنگ ها ست.

 

نکنه منظورش از جهنم، همین شهر با ساختموناش و آدماش باشه؟

 

من اینجا، من اونجا، من همه جا

قبلا اوضاع بهتر بود. چیزکی به ذهنمان می زد و توی وبلاگمان می نوشتیمش. الان یک توییت میزنی، میبینی خوب از کار در آمد، توی کانالت هم می گذاری اش. بعد می گویی اصل وبلاگ است. توی وبلاگ هم پستش می کنی. بعد تازه یادت می آید که ای بابا اینها هیچ کدام مخاطبی ندارند اصلا! حالا وقت پست یا استوری اینستاگرام کردنش است!

این وسط مخاطبین مشترک که اذیت می شوند به کنار، کسانی که بیش از دو جا را می خوانند می گویند: اینو ببین! فک کرده شاهکار نوشته از چند جا میکندش توی چشم و چار ما! وا بده عامو!

ولی واقعا باید چه کرد که کسالت آور نشود این قضیه و البته آدم بتواند حرفش را با مخاطبان مخلفش به اشتراک بگذارد؟ 

چاه پر نشدنی

آدم تا وقتی زنده است که چیزی برای جنگیدن داشته باشد. وگرنه می‌میرد. 

البته خداوند تبارک و تعالی برای رفع این باگ "شکم" را آفریده است که همیشه وادارت می کند برای سیر کردنش بجنگی!

رزق حلال در هجده سالگی

نفرات برتر کنکور اعلام شدند؟ الان وقت این است که این نفرات برتر، از قلم چی پول بگیرند و بگویند آزمون هایش را شرکت می کرده اند. از گزینه دو هم. و بعد بگویند فقط کتاب های گاج را می خوانده اند. و فقط خیلی سبز و کلاغ سفید و پرتقال خونی هم! البته همه ی اینها بعد از این است که به سفارش صدا و سیما گفته اند هیچ آزمونی شرکت نکرده اند و هیچ کتاب کمک درسی نخوانده اند، الا نص اتم و اکمل کتب درسی رسمی!

کاملا مسطح!

فرقی نمی کند از نگرانی تان درمورد بیرون گذاشتن ناگهانی سروش رفیعی از پرسپولیس حرف بزنید یا از پایین آمدن کیفیت آهنگ های خواننده محبوبتان. از مسئله ورود زنان به ورزشگاه حرف بزنید یا از علایقتان به نحوه برگزاری جشن ازدواجتان. اگر نوشته ی شما در دید باشد، همیشه هستند کسانی که بگویند "سطح دغدغه ت اینه؟"، "الان مشکل جامعه ما اینه؟" و جملاتی از این دست. کاش این عزیزان خود دغدغه مند پندار بفهمند زندگی جنبه های مختلفی دارد و شدنی نیست آدم بیست و چهار ساعت درمورد مسائل کلان اقتصادی سیاسی علمی فرهنگی صحبت کند! تازه در این موارد هم حرف بزنیم اگر مسئله ی مورد علاقه‌ی شما نباشد می‌شود سطح پایین. وانگهی مگر از صحبت کردن در آن موارد چیزی عوض می‌شود؟ بگذارید زندگی مان را بکنیم! #سطح_دغدغه ! من این را بیشتر از زبان افراد تک بعدی که تازه شروع به مطالعه یا فعالیت کرده اند می‌شنوم. شما این عبارت را از زبان چه تیپ افرادی بیشتر میشنوید؟ 

چرا که نه؟

تا وقتی همه طی یک نظر سنجی معتبر، بر سر این که "همزمان صدها بمب هسته ای را روی زمین منفجر و به زندگی و نسل بشر خاتمه داده شود" توافق نکنند، با من از وحدت انسان ها سخن نگویید! 

بنجامین باتن

سالهای جوانی ام را به عاقلی و معقولی گذراندم، الان دلم هوس دیوانگی می‌کند. مسیر عمرم عین بنجامین باتن برعکس است

"گر"، "روزی"

"نذر کردم گر از این غم به درآیم روزی

تا در میکده شادان و غزل خوان بروم"

الهی آمین

خانه - وا - (ب)ده

به نظر حقیر، تنها نعمتی که توی این دنیا ارزش حسرت خوردن را دارد، خانواده ی خوب است. هست کسی که همه اعضای خانواده اش آرآم، دانا، از خود گذشته، باهوش و موفق باشند؟ اگر چنین کسی باشد، در واقع خدا در بهشت چیز چندان جذابی برای عرضه به او نخواهد داشت!

دلتنگی های پررنگ نیمه شب

لبریز از حرف که نه، لبریز از بروز احساساتم. دوست دارم حس های درونی ام را که شاید خیلی هم عمیق نباشد را با جملات یا شعر های جگرسوز با دیگران به اشتراک بگذارم. اگر کانال تلگرامم شلوغ تر بود یا نه همین کانال بود اما تلگرام را پاک نکرده بودم. یا اینستاگرام و.. را پاک نکرده بودم الان توی یکی دو تا از آن تریبون های غم، مثلا می‌نوشتم: "یاد عبور ماه از آن کافه ها به خیر/ از یاد رفت قصه‌ی ما، یاد ما به خیر" یا چه میدانم آهنگی را استوری می‌کردم که می‌خواند "یار قشنگ دلم/ بیا که تنگه دلم" یا آن یکی که با سوز می‌خواند: "اینجوری پیش بره، تموم میشه تنم/ برگشته عادتِ ناخن جویدنم" یا چیزهایی از این قبیل. بعد دلم جای سبک تر شدن سنگین تر میشد. و این همان چیزی ست که می‌خواستم!

این حجم اندوه از پا درم نمی‌آورد. بیشتر می‌خواهم. "پر کن پیاله را"