درمورد شوِ یخ و بیمزه‌ی اردوغان در این مثلا کودتا، که اردوغان واقعا نشان داد بهترین لقب برایش همان «کود-آتا»1 است، تحلیل زیاد است اما فقط یک جمله کافی‌ست:
ویروسی که نکُشد، واکسینه می‌کند.
و کود-آتا این را خوب می‌دانست و در ارتشش اجرا کرد!
۱) آتا در ترکی یعنی پدر.
پی‌نوشت: بیچاره سربازان،مثل همیشه.
داشتم فکر می‌کردم من از روز اول عمرم عاشق تو بوده‌ام. فقط بیست سال و اندی طول کشید تا از میان اینهمه آدم پیدایت کنم...
می توانم تصور کنم تو را، وقتی که موهایت زیاد بلند نیست و به جای دست‌های من به روی شانه‌ات افتاده‌اند.چقدر موی کوتاه به تو می‌آید! یا وقتی موهایت بلند است و پشت سرت آبشار می‌شود... چقدر موی بلند. به تو می‌آید!
می‌توانم تصور کنم با لباسی شبیه یک گلستان روی تنت، مثل لباس دختران گیلک، که چقدر به تنِ لطیفِ مثل گُلت می‌آید. یا لباسی شبیه یک فرش خوش نقش روی تنت، مثل لباس دختران بلوچ، که به تن ظریفِ مانند فرش دستبافتت.
می‌توانم تصورت کنم با ابروی بلند و کشیده‌ی قجری، یا ابروهای کوتاه و کمان کرده‌ی فرنگی، که هردو...
می‌توانم تصورت کنم دوباره.با کفش‌های کتانی روشن. یا کفش‌های ساق بلند تیره.
می‌توانم تصورت کنم هنوز، که اخم‌های پر پیچ و خمت چقدر به پیشانی و ابروهایت می‌آید. و دوباره لبخند که به لبت می‌آید، لبخند به لب‌هایت می‌آید.
می‌توانم تصورت کنم با روسری آبی، بنفش، زرد یا سفید.
هر طرحی، هر نقشی، و هر رنگی، همه چیز به تو می‌آید.
با این همه خوبی، با این همه زیبایی، تنها چیزی که به تو نمی‌آید، عزیز دلم، این است که انقدر نامهربان باشی...
پی‌نوشت: عنوان از آهنگی‌ست که با ورژن زیبای محمداصفهانی اش را توی کانال می‌گذارم. موسیقی لطیفی دارد :)
من خیلی وقت است مرد تحلیل‌های بزرگ‌نیستم. مثلا تحلیل اینکه رفتن و مدافع حریم (کلی تر از حرم) شدن توی سوریه چقدر لازم است،چقدر خوب است و کی باید برود و کی نه...
اما آنچه می‌دانم این است که کسانی که این مدافعان را مزدور می‌خوانند، و همچنین کسانی که آنها را - ببخشید که می‌گویم - احمق می‌خوانند، و یا هر انگ و‌برچسب دیگری، این کارشان یک دلیل بیشتر ندارد. و آن هم «حسادت» است.
من خودم جنس این حسادت را عمیقا درک می‌کنم،چون خودم هم کمابیش به آن دچارم. حسادت به این که بتوانی برای آرمانت از خانه و خانواده و خوشی‌هایت بگذری و راهی کشور دیگری شوی که چیزی جز گلوله انتظارت را نمی‌کشد. حسادت به اینکه آرمانی داشته باشی که بیارزد برایش چنین کاری کنی. حسادت به اینکه اصلا آرمانی داشته باشی...
حدس زدم به دنبال عشقی دور از دسترسش خودسرانه از شهرستان سوار اتوبوس شده و راننده ی بی‌وجدان هم لابد به طمع کرایه ای او را سوار کرده و اصلا به حال و روزش نگاه نکرده و برایش مهم نبوده چه می‌شود!
پی نوشت یک: ببخشید که علیرغم میلم موقتا نظرات را غیر فعال کردم :)
پی نوشت دو: ببخشید که این مطلب انقدر طولانی است.
پی نوشت سه: گفتم‌که آن روز روز بدی بود. مهم نیست چرا. اما از دوستم محسن ممنونم که وقتی ساعت ۱۲ شب زنگ‌زدم و گفتم دارم به خوابگاهتان می‌آیم و با آن وضع آشفته پیش او رفتم، نپرسید چه شده و کجا بودی؟
گاهی‌نپرسیدن حال کسی صد برابر بیشتر از پرسیدنش خوب است :)
ادامه ی‌مطلب را بخوانید :)
بدترین حال، بدترین حال را کسی می‌تواند به تو بدهد، که هم او می‌توانست بهترین حال را به تو بدهد.
شب قدری اگر از همه جا نا امید شدید، آخرین سنگر سجاده ی مادر است.
مخصوصا اگر مثل من غریب افتاده اید، همین الآن به مادرتان زنگ بزنید و بگویید یا وَجیهَةً عِندالله اِشفَعی لَنا عند الله..
تقریبا از وقتی خودم را شناختم، یعنی مثلا از ۱۴ سالگی، آدمی بودم که گاهی رفتار و عملکردم با عقایدم یکی نبود. (فقط بحث مذهبی نیست، کلا اعتقادات و دیدگاه هایم در هر زمینه ای.) خیلی جاها منطبق بود، یک جاهایی منطبق نبود و یک جاهایی هم در تضاد بود. و همیشه از این موضوع رنج می‌بردم. می‌خواستم رفعش کنم اما، نمیدانستم؛ نمیتوانستم.
اما حالا اوضاع خیلی بدتر شد ه است. چون توی چند مورد مچ خودم را، در حالی که داشتم اعتقادم را طبق عملم تغییر میدادم، گرفته ام! این یکی دیگر غیر قابل تحمل است.
آدم وقتی عقایدش را طبق آنچه برایش پیش آمده تغییر می‌دهد یعنی می‌خواهد چهارچوب را دور خودش بکشد نه این که خودش در چهارچوب قرار بگیرد. چهارچوب که خمیر نیست هی تغییر کند، می شکند. چهارچوب شکسته هم به درد نمیخورد...
آدم وقتی عقایدش را مطابق آنچه برایش پیش آمده تغییر می‌دهد، یعنی تسلیم شده. من نمی‌خواهم تسلیم شوم...
من اهل نی‌ریزم. شهری که متاسفانه گردنه ی زیبای لای رزش قتله گاه سربازان بی گناه وطنم شد. به عنوان یک نی‌ریزی این را از من داشته باشید که اگر بهترین اتوبوس دنیا هم در آن گردنه چپ شود چیزی از آن نمی‌ماند.
درست، سربازی اجباری مشکل دارد، اصلا اصلش زیر سوال است، اما درمورد این حادثه باید جای دیگری دنبال مقصر بگردیم.
من فکر می‌کنم ایراد اصلی در فرهنگ رانندگی ما است. همیشه با دیدن ماشین سنگین هایی که در این گردنه ی پر شیب چگونه تخت گاز می‌روند چهار ستون بدنم می‌لرزید. و آخر هم این اتفاق افتاد که اولین نبود آخرین هم نیست.
البته این فرهنگ رانندگی ریشه در شخصیت شکل گرفته ی ما دارد. همین ادعا ها که نترس حواسم هست ها، همین دست فرمان من خوب است ها. همین چک نکردن معایب فنی اتوبوس از روی بی مبالاتی و بی مسئولیتی ها.
نمی‌دانم چقدر با رانندگان اتوبوس برخورد داشته اید، اما آنچه من دیده ام اکثرشان یک مشت بچه ی لجبازِ نابالغ با ظاهری مردانه اند حتی اگر ۵۰ سالشان باشد. حذف سربازی چاره نیست. خرید فلان اتوبوس چاره نیست.... چاره، آگاهی دادن به مردم است. چاره حتی تلاش برای آگاه شدن، توسط خود مردم است...
پی نوشت: حادثه ی معروف دیگرِ این روزها شهادت مظلومانه ی محیط بانان فداکاری بود که انگار هیچ نصیبی از حق و حقوق قانونی ندارند. اگر کسی از شما از قوانین موفق محیط بانی در کشور های دیگر خبر دارد یا می‌تواند مطلع شود ممنون می‌شوم اینجا مطرح کند :)
پنج:
+ من خودم دعا می‌کنم. اما توی خانه و به شیوه ی خودم. تنها راه دعا که حتما مسجد رفتن و مفاتیح خوندن و... نیست که.
- آره خب. توی خونه ورزش هم میشه کرد. هرکسی به شیوه ی خودش. حتما نباید وسایل ورزشی و باشگاه و ورزشگاه باشه که!
پی نوشت: به قول یکی، برای داشتن هر حال خوب سه چیز خیلی مؤثر است. زمان، مکان، یاران.
