من خیلی وقت است مرد تحلیل‌های بزرگ‌نیستم. مثلا تحلیل اینکه رفتن و مدافع حریم (کلی تر از حرم) شدن توی سوریه چقدر لازم است،چقدر خوب است و کی باید برود و کی نه...

اما آنچه می‌دانم این است که کسانی که این مدافعان را مزدور می‌خوانند، و همچنین کسانی که آنها را - ببخشید که می‌گویم - احمق می‌خوانند، و یا هر انگ و‌برچسب دیگری، این کارشان یک دلیل بیشتر ندارد. و آن هم «حسادت» است.

من خودم جنس این حسادت را عمیقا درک می‌کنم،چون خودم هم کمابیش به آن دچارم. حسادت به این که بتوانی برای آرمانت از خانه و خانواده و خوشی‌هایت بگذری و راهی کشور دیگری شوی که چیزی جز گلوله انتظارت را نمی‌کشد. حسادت به اینکه آرمانی داشته باشی که بیارزد برایش چنین کاری کنی. حسادت به اینکه اصلا آرمانی داشته باشی...