اما شما نه آقای روحانی!

سه شنبه, ۲۶ دی ۱۳۹۶، ۱۰:۳۳ ق.ظ

فرای این که معصوم و تعریفش چیست، به نظر بنده معصوم را می‌شود نقد کرد.

واقعیتش این است که ما باید علوم انسانی‌مان و علوم دینی‌مان بسیار قوی باشد. طوری که آنچنان دلایل محکم و زیبایی برای رد نقدی که به معصوم می‌شود آورده شود که شخص نقد کننده نه تنها چیزی بیاموزد، بلکه با هر نقد و بحث اعتقادش به معصوم قوی‌تر شود. اساسا کارکرد نقد فقط خرده گرفتن نیست. انسان در جریان نقد می‌تواند خیلی چیزها یاد بگیرد. شما توی کلاس از روش حل استادتان، که در یک مقیاس کوچکتر می‌توان نسبت به شما در زمینه آن درس معصوم قلمدادش کرد، می‌گیرید. استاد، یا یکی از همشاگردی‌های باسوادترت، می‌گوید این که فلان ایراد را می‌گیری یعنی فلان قسمت موضوع را نفهمیدی. این قسمتی که نفهمیدی در اصل چنین است و اگر چنان که می‌گویی بود فلان تناقض در بهمان اصل را ایجاد می‌کرد پس رد است!

خب البته اینی که می‌گویم برای وقتی است که استاد در دسترس باشد یا همشاگردی با سوادی داشته باشی. اما برای نقد معصومین طرف حساب ما این طلبه‌های غالبا م ف ت خ و ر ی هستند که ۱۴ قرن است دور سر خودشان می‌چرخند و امروز شاید بیشتر از همه‌ی آن چهارده قرن قدرت دارند و کمتر از همه‌ی آن مفیدند!

بله معصومین را می‌شود نقد کرد. حتی معصومین را باید نقد کرد! خدا را هم باید نقد کرد! اما چه کسی، پیش چه کسی و چطور نقد کند؟ و هدفش چه باشد؟

پی‌نوشت یک: امیدوارم متوجه شده باشید حرف من با حرف آقای روحانی کاملا متفاوت است. من با زاویه نگاه ایشان مخالفم. بنده کلا در بیشتر موارد با ایشان مخالفم مگر این که عکسش ثابت شود.

پی‌نوشت دو: آقای روحانی هرچند شما واقعا استادید اما واقعا فکر میکنید تا کی میتوانید با راه انداختن بحث های چالشی و حاشیه‌ای، آن هم سر بزنگاه، حواس مردم و منتقدان را از مطالباتشان و از بی عرضگی‌هایتان پرت کنید؟

۵ ۱
۹۶/۱۰/۲۶

مصطفا موسوی

روحانی و نقد معصوم

نقد معصوم

نقد معصومین

۲۶ دی ۹۶ ، ۱۵:۱۸

morealess ...

مطلب به طرز کشنده‌ای عالیست.

اما نقد به آن وارد است(:

در نیاز حیاتی هژمونی حوزه به تحول و حتی فلَش شدن، شکی نیست. و همچنین به کم‌سواد بودن و علمی نبودن بسیاری از طلاب و حتی آگاه نبودن، و آن کال نبودن بسیاری مراجع در بزنگاه‌های حساس اجتماعی و سیاسی. اما خطاب مفت‌خور به طلبه‌ها به صورت عام، دور از انصاف و غیرانسانی است. چه اینکه بیشتر مردم ”غیر طلبه“ حتی با دوبرابر شهریه‌ای که طلاب از حوزه دریافت می‌کنند، نمی‌توانند زندگی کنند و‌ ورشکستکی خود را اعلام می‌کنند.!

۲۶ دی ۹۶ ، ۲۰:۴۵

مهدی . ح

سلام آقا مصطفا
درباره ی ادعاهایی که در مورد طلاب کردید چیزی نمی گویم. حداقل فعلا!
اما درباره ی اصل بحثتان
شاید نیاز باشد برخی تفکیکها انجام شوند:

تفکیک نقد از پرسش (فایده ای که شما برای نقد بیان کردید را شاید پرسش هم داشته باشد؛ و شاید فرقشان این باشد که نقد از این موضع است که منتقد نظر خود را در آن زمینه کاملتر از از نظر نقد شونده می داند؛ اما در پرسش ـ اگر واقعاً پرسش باشد ـ تواضعی است که با نسبت ما و معصوم متناسبتر است)

تفکیک بحث درون دینی و برون دینی (یک وقت بحث بر سر این است که برای اعتقاد پیدا کردن یک فرد بی اعتقاد به علم و عصمت معصوم چه شیوه هایی داریم؛ یک وقت بحث این است که ما امامت فردی را ـ به معنی دقیقش ـ پذیرفته ایم؛ حالا وظیفه مان نسبت به او چیست)

یک حرف دیگر هم هست که هم گفتنش سخت است و هم شنیدنش! می گویم؛ توکل به خدا.
معمولا می گویند سخنان معصومین ضد عقلی نیست؛ اما این دلیل نمی شود که برخی از سخنان ایشان ـ که نمی دانم چه درصدی از آموزه های آنها باشد ـ فراعقلی نباشد. فرض بفرمایید ما از علت و حکمت حکمی از معصوم سؤالی بپرسیم و جواب آنها ما را قانع نکند. اینجا به نظرتان باید چه کرد؟ واقعا عقل ما توان احاطه بر معصوم را دارد؟

باز هم می گویم به نظرم فایده ای را که شما برای نقد نوشتید پرسش هم دارد... آن هم در حد خودش و متناسب با شأن معصوم و نسبت ما با ایشان.

ببخشید که پر حرفی کردم

۰۲ بهمن ۹۶ ، ۱۹:۵۶

سلام مجدد و تشکر
از اینکه نوشتید سؤال پرسیدن فقط نباید برای پیدا کردن یا تراشیدن دلیل برای حرف معصوم باشد، من مردد شدم که منظور شما پرسش از خود معصوم است یا مثلا از افرادی که در مسیر آموختن علوم رسیده از معصومین هستند. چیزی که در ذهن من بود مخاطب کردن خود معصوم است. نمی دانم تاثیری در بحث دارد یا نه البته.
نگاه کنید؛ این که ایمان مراتب مختلفی دارد درست است؛ اما مراتب مختلف ایمان لزوما به این بر نمی گردد که عصمت معصوم را در چه حد می دانیم. روایت شده که از امام صادق پرسیدند مگر سلمان چه داشته که شما این قدر دم از سلمان می زنید. امام ـ نقل به مضمون ـ می فرمایند سلمان هوی و میل خود را هوی و میل امیرالمؤمنین قرار داده بود. اینها چیزهایی فراتر از این است که سلمان حضرت را چه قدر قابل نقد می دانسته... هرچند عقل من به مراتب ایمان قد نمی دهد.

بگذارید بحث را طور دیگری مطرح کنم. یک نکته ی کلیدی این است که وقتی ما اتصال فردی با خدا را پذیرفتیم، می خواهیم عقل خودمان را معیار او قرار دهیم یا نه. ما خوشمان بیاید یا نیاید، فهم مان اولا اساسا به بعضی چیزها نمی رسد (هرچند این حرفها کمتر پذیرفته می شود؛ ولی برای مثال، عقل ما چه تفاوتی بین روز آخر ماه رمضان و روز اول ماه شوال می بیند که روزه در یکی واجب است و در یکی حرام؟ مثال فقهی زدم؛ اما بحث اصلا منحصر به فقه نیست) و ثانیا در چیزهایی هم که امکان فهمشان برای ما هست، راه زن های زیادی در مسیر عقل هستند. هم در صورت استدلال ها، هم ـ به قول اهل علم منطق ـ در ماده ی استدلال ها، و هم تأثیرات پنهان امور روانی مثل عواطف و... بر فهم. چنین عقلی ـ که حتما کارایی و ارزش زیادی دارد و منکرش نیستم ـ چه قدر صلاحیت مخالفت کردن با فردی را دارد که ما ـ طبق فرض ـ ارتباط او با خدا را پذیرفته ایم؟
در نقد کردن این پیش فرض است که من چیزی را فهمیده ام یا توجه داشته ام که طرف مقابل نفهمیده یا توجه نداشته. منزه دانستن معصوم از اینها خیلی ربطی به مراحل بالای ایمان ندارد به نظرم.

این هم به نظرم قابل فکر است که اگر عقل ما توان نقد معصوم را دارد، اصلا چه نیازی به معصوم داریم؟ اگر قرار باشد آنجا که عقل ما و معصوم یک چیز می گویند بگوییم درست، و آنجا که اختلاف دارند بگوییم حق با عقل است، دیگر نیازی به معصوم وجود دارد؟ (شاید این پرسش ناشی از این باشد که حرف شما را خوب متوجه نشده ام).

مجددا ببخشید!

۰۳ بهمن ۹۶ ، ۱۰:۴۹

سلام مجدد
تشکر از نکته ی اخلاقی ای که رعایت کردید و به صورت ضمنی بنده را هم به آن توصیه کردید (ولو ناخواسته). احتمالا این آخرین نظری است که در این بحث می دهم. واقعا مدعی نیستم که چیزی را که شما رعایت کردید رعایت می کنم؛ ولی اگر رعایت نکنم باز هم حرفها ارزش تأمل دارند. این حرفها ـ شاید همه شان ـ چیزهایی است که از دیگران آموخته ام.

آخرین حرف اینکه ما مجبور نیستیم که به عقل نگاه صفر و یکی داشته باشیم؛ یا بگوییم عقل هیچ جا صلاحیت نظر دادن ندارد، یا بگوییم عقل همه جا حق نظر دادن و نقد کردن ـ و شاید وتو کردن ـ دارد. چیزی که بنده به آن رسیده ام این است: با عقل و براهین فلسفی و کلامی می شود خدا را اثبات کرد؛ ضرورت نبوت و نبی بودن فرد خاصی را هم اثبات کرد. اگر عقل تا اینجا پیش آمد، خودش حکم می دهد که اگر این فردی که من ثابت کردم چنان و چنین است حرفی زد که با دانسته های فعلی من قابل اثبات و قابل فهم نبود، باز هم باید از او پذیرفت. (البته این مدل حرفها هم شاید درصد خیلی کمی از آموزه های دین را تشکیل دهد؛ ولی به هر حال هست).
مثال ساده و تکراری ای هست که البته برای بحث ما کاستی دارد ولی برای نزدیک کردن مطلب به ذهن بد نیست: اگر خدایی نکرده یکی از عزیزان ما تومور مغزی داشته باشد و او را به چند متخصص درجه یک نشان دهیم و آنها بگویند باید عمل شود، ولی خودش بگوید به عقل من جور در نمی آید که باید عمل بشوم، ما چه می کنیم؟ واقعا بحث سعادت یا شقاوت ابدی، و تأثیر کارهای ما بر عاقبتمان به قدر بحثهای پزشکی تخصص نمی خواهد که ما قبول کنیم بعضی چیزهایش را شاید متوجه نشویم؟
ابن سینا در بحثهای فلسفی اش نتوانسته معاد جسمانی را ثابت کند و علی القاعده ـ اگر می خواست فلسفی و عقلی به معنای خاصش پیش برود ـ باید منکر جسمانی بودن معاد می شد؛ اما گفته است چون پیامبر گفته اند که معاد جسمانی است، من هم می پذریم. این یکی از جاهایی است که فرق فیلسوفی چون ابن سینا با امثال دکارت روشن می شود. آیا می توان این کار ابن سینا را مخالف عقل دانست؟
عذرخواهی مجدد
موفق باشید

دلستون

نخلستون خونه ی نخلا ؛
دلستون آرامگاه منه.
________________

Home

صفحه اینستاگرام

کانال تلگرام

About

آدرس کوتاه شده برای لینک دادن در بلاگفا :

http://goo.gl/Rql0Wp

.

چامه (شعریات)

دیدگاه (نظرات و افاضات)

خطوط پراکنده (ادبیات)

ایام (خاطرات)

با من بیا

معرفی ها

آموزش ها

صرفا جهت اطلاع

توییتریات