در مملکت ما اگر اول اختلاس کنی و بعد معروف شوی، خب اعدامت میکنند!
انا اگر معروف باشی، یعنی خودت یا خانواده ات از نیروهای مخلص انقلاب باشید، و بعد اختلاس کنی، هزار مصلحت مملکت در میان می‌آید و تو با چند صد هزار تومان جریمه و چند سال حبس فرمالیته که مجموع مرخصی هایش بیشتر لز کل زمانش میشود چند سال بعدش میتوانی با تازه نفسی و تجربه ی بیشتر دوباره شروع کنی به خدمت!
به بهانه ی حکم اعدام صادره برای بابک زنجانی!
شاید به فضای وبلاگ من نخورد ولی این حرف را از من داشته باشید. برای تمام کردن یک‌رابطه‌ی عاطفی، خزعبلاتی مثل آهسته آهسته کم کردن ارتباط و اذیت نشدن طرفین و... را روی یک کاغذ بنویسید، مچاله کنید و پرت کنید داخل سطل آشغال گوشه ی اتاق. و به جای آن، هر روزی که از خواب بیدار شدید و مطمئن شدید بازی به آخرش رسیده وارد غیبت کبری شوید. نه خداحافظی کنید، نه آرزوی موفقیت کنید و نه عذرخواهی، نه هیچ عذری و دلیلی بیاورید و نه سعی کنید برنده یا بازنده باشید. مطمئن باشید اگر حرفی باشد گذر زمان آن را می‌گوید. آن هم با صدای بلند و لحنی شمرده. شمرده ی شمرده. مثل تیک تاک ساعت. شما سکوت کنید. سکوت مطلق.
هیچ وقت خودتان را توضیح‌ندهید. مخصوصا این‌مواقع:
وقتی طرف مقابل درمورد شما پیش زمینه ی ذهنی منفی دارد.
وقتی طرف مقابل سودی در نپذیرفتن حرف و حق شما دارد.
و وقتی طرف مقابل، عادل (بخوانید با انصاف، منطقی، یا هر تعریف مشابه دیگر) نباشد.
یا به طور خلاصه وقتی طرف حرف شما را نمی شنود که بداند باید بپذیرد یا خیر. بلکه می شنود تا رد کند!
میدانم توضیح واضحات بود. اما خب دسته بندی کردن باعث می شود در مواقع لزوم راحت تر بدانیم چه‌کنیم. و ضمنا یک یاد آوری بود به خُدُم!
این که با وجود پیشرفته ترین دوربین های عکاسی هنوز نقاشی کردن را دوست داریم . این که با وجود گسترش زیاد فست فود و بیرون‌بر و رستوران، هنوز دوست داریم خودمان آشپزی کنیم، این که با وجود امکان تایپ کردن، می‌رویم خوشنویسی یاد می‌گیریم، اینها نشان میدهد که خالق بودن از ویژگی‌های ذاتی ماست. و نباید یادمان برود این را که آفریدن یک نیاز است. و منحصر به فرد بودن هر شخص، به فکرها، حرف ها، حس‌ها و عشق‌های تازه ایست که خلق میکند. هر کسی خالق دنیای درونی خویش است و ارزش هر کس به میزان قشنگی خلقتش.
بحث کردن، حضوری اش هم فایده ای ندارد چه برسد به مجازی اش؛. و دیگر چه برسد به کامنتی اش! اما درِ گوشم بگویید، شما هم خنده تان میگیرد به کسانی که فکر میکنند این مذاکرات و برجام قرار است تغییر خاصی در شرایط ایجادکند؟
این خیلی مهم است که روزمره-گی هایمان تبدیل به روز-مرگ-ی نشود. ممکن است هدف اصلی‌مان در زندگی - که همه ی تلاشهایمان در طول رسیدن به آن قرار میگیرد - را از یاد ببریم. ممکن است در ایستگاه های بین راه پیاده شویم!
دیده اید بعضی ها فقط وقتی کارشان گیر می افتد به یادمان می افتند؟ یا بعضی های دیگر که فقط وقتی حوصله شان سر می رود حالمان را می پرسند؟ یا بعضی های دیگر که فقط وقتی مکالمه ی رایگان دارند؟...
راستش را بخواهید دلایل دوستی همین چیزهاست دیگر! به یکدیگر سخت نگیریم. در عوض خوشحال باشیم که طرف مقابل توانایی حل مشکلش را در ما دیده، یا به ما اعتماد دارد، یا برای فرار از حوصله سر رفتنش با ما گپ میزند یا حالا که هزینه ی مکالمه اش حداقل است ما را برای مکالمه انتخاب کرده ( و در نتیجه شاید عامل زنگ نزدن سایر مواقعش هزینه بوده). و از این دست...
گفتم که، هرگونه رابطه ی ما انسانها با یکدیگر به دلیلی شکل گرفته است. بی دلیلش را شاید در اساطیر هم نبینید! از دوستان و اطرافیانمان توقع اسطوره بودن نداشته باشیم!
