دیده اید بعضی ها فقط وقتی کارشان گیر می افتد به یادمان می افتند؟ یا بعضی های دیگر که فقط وقتی حوصله شان سر می رود حالمان را می پرسند؟ یا بعضی های دیگر که فقط وقتی مکالمه ی رایگان دارند؟...

راستش را بخواهید دلایل دوستی همین چیزهاست دیگر! به یکدیگر سخت نگیریم. در عوض خوشحال باشیم که طرف مقابل توانایی حل مشکلش را در ما دیده، یا به ما اعتماد دارد، یا برای فرار از حوصله سر رفتنش با ما گپ میزند یا حالا که هزینه ی مکالمه اش حداقل است ما را برای مکالمه انتخاب کرده ( و در نتیجه شاید عامل زنگ نزدن سایر مواقعش هزینه بوده). و از این دست...

گفتم که، هرگونه رابطه ی ما انسانها با یکدیگر به دلیلی شکل گرفته است. بی دلیلش را شاید در اساطیر هم نبینید! از دوستان و اطرافیانمان توقع اسطوره بودن نداشته باشیم!