همیشه وقتی می خواهید چیزی بنویسید، جوری بنویسید که کسی که شما را می شناسد، از بین ده ها نوشته ی بی نام، نوشته ی شما را تشخیص بدهد. وقتی میخواهید کادو بدهید، جوری باشد که در یک جشن بزرگ هم اگر همه ی کادو ها بی نام باز شدند کادوی شما قابل تشخیص باشد. همیشه جوری با دوستانتان حرف بزنید که یک پیامک ناشناس هم برایشان فرستادید بتوانند تشخیص دهند از سمت شماست. همیشه جوری عشق بورزید، جوری شعر بگویید، جوری بخندید و حتی جوری بد و بیراه بگویید که امضای شما را داشته باشد. خاص شما باشد.
همینطور جوری زندگی کنید که اگر در دست نوشته های یک نویسنده ی گمنام مراکشیِ مقیم بنگلادش هم یک داستان از یک زندگی خواندند، بتوانند تشخیص بدهند که از زندگی شما الهام گرفته شده باشد.
دنیا هفت میلیارد جمعیت دارد و بارها از این هفت میلیارد ها روی آن آمده اند و رفته اند. زمین به اندازه ی کافی آدم تکراری به خودش دیده. به اندازه ی کافی آدم متوسط را خاک کرده. بیایید هرکداممان خاص باشیم. خوب و خاص. خطر کنیم و برای قیمت پیدا کردن قیامت کنیم. خدا به اندازه ی کافی ابتکار دارد، جلوی شکوفایی ابتکار خدا را نگیریم...
