«#مناظره_زنده عیار واقعی کاندیداها را به نمایش می‌گذارد کیفیت‌هایی مثل تیزهوشی، مدارا، واکنش سریع، خویشتنداری، بردباری، نکته‌سنجی...»
جملات فوق اظهار نظر یکی از کاربران معروف توییتر درمورد بحث لغو مناظره‌ی زنده‌ی کانداهای ریاست جمهوری، و در عوض پخش مناظره‌ی ضبط (و شاید سانسور) شده است.
اما این پست ربطی به پخش زنده یا مرده‌ی مناظره ندارد! بلکه می‌خواستم (ضمن تأیید محاسن زیادی که مناظره دارد) بگویم ما این سال‌ها به اندازه‌ی کافی رئیس جمهور حواس جمع و زرنگ و مناظره بکن داشته‌ایم؛ اما نتیجه چه شد؟
اصلا یکی از نقطه ضعف‌های دموکراسی می‌تواند همین باشد. رأی ملت (مخصوصا رأی‌های خاکستری) ناخودآگاه به سمت کسی می‌رود که در مناظرات بیشتر دلبری کند. جذاب‌تر باشد. سؤال‌های جنجالی مطرح کند. نکته سنج باشد و از دل سخن‌های طرف مناظره نقطه ضعف بیرون بکشد. خوب بقیه را ضایع کند! درمورد چیز‌های قشنگ حرف بزند. اسم یا نشان کَله گنده‌های جنجالی را ببرد (مثلاً یکی به پسر فاسد فلانی گیر بدهد و یکی از رفع حصر بگوید.) و در یک کلام، حاضرجواب باشد.
اما داشتم کاش می‌شد به جای این معیار‌ها، به معیارهای مهم‌تری پرداخت. ایدئولوژی طرف چیست؟ چقدر توانمند است؟ چه برنامه‌هایی دارد و تیم کاری‌اش تقریباً چه کسانی هستند؟ آیا مشکلات جامعه برایش مهم هستند؟ و اصلا مشکل جامعه را چه چیزی میداند؟! (که گفته‌اند «حُسْنُ السُؤالِ نِصْفُ الْعِلْمِ»۱ )
می‌خواهیم رئیس قوه مجریه را انتخاب کنیم نه مجری تلوزیونی! پس کاش اهمیت مناظره تلوزیونی به اندازه‌ی اهمیت واقعی آن باشد تا خروجی آن، به جای یک مشت رئیس جمهور زرنگِ باحالِ زبان‌دراز، یکی باشد که دردی از کشور و مردم دوا کند!
۱) روایتی از امام حسن مجتبی به این مفهوم که نیمی از راه رسیدن به جواب درست، پرسیدن سؤال درست است!
پی‌نوشت: گاهی نظرات غیر کارشناسانه‌ی بنده در مورد حاشیه‌های کمتر پرداخته شده‌ی انتخابات را تحمل بفرمایید :)
