حالم به هم می‌خورد. از سمینارها و همایش‌های بی‌شمار مدیریت بحران. از ادعا و گنده گویی(!) های مسئولان. از شاخ و شانه کشیدن‌هایشان برای آتش سوزی فرضی و پهبادهای اسباب بازی.
دلم‌نیامد عکس و فیلمش را بگذارم که ببینید چطور وسط پایتخت و بیخ گوش ساختمان ریاست جمهوری و مجلس و بیت رهبری و هزار ساختمان مثلا مهم دیگر آتش‌نشان‌های بیچاره که گوشت قربانی شدند.
بی‌اندازه ناراحتم برای همه‌ی کسانی که امروز توی آتش زنده زنده سوختند یا زیر آوار تلف شدند. بی اندازه ناراحتم و فقط به این فکر می‌کنم که خدا نیاورد روزی را که تهران زلزله بیاید.
پی‌نوشت: از حادثه‌ی امروز فقط یک طرح اختصاص بودجه برای چند سمینار و جشنواره و بزرگداشت به جا می‌ماند و بس.
