لبریز از حرف که نه، لبریز از بروز احساساتم. دوست دارم حس های درونی ام را که شاید خیلی هم عمیق نباشد را با جملات یا شعر های جگرسوز با دیگران به اشتراک بگذارم. اگر کانال تلگرامم شلوغ تر بود یا نه همین کانال بود اما تلگرام را پاک نکرده بودم. یا اینستاگرام و.. را پاک نکرده بودم الان توی یکی دو تا از آن تریبون های غم، مثلا می‌نوشتم: "یاد عبور ماه از آن کافه ها به خیر/ از یاد رفت قصه‌ی ما، یاد ما به خیر" یا چه میدانم آهنگی را استوری می‌کردم که می‌خواند "یار قشنگ دلم/ بیا که تنگه دلم" یا آن یکی که با سوز می‌خواند: "اینجوری پیش بره، تموم میشه تنم/ برگشته عادتِ ناخن جویدنم" یا چیزهایی از این قبیل. بعد دلم جای سبک تر شدن سنگین تر میشد. و این همان چیزی ست که می‌خواستم!